co to jest terapia miofunkcjonalna | objawy zaburzeń miofunkcjonalnych | na czym polega terapia miofunkcjonalna dla dorosłych?
Terapia miofunkcjonalna dla dorosłych
Czym jest terapia miofunkcjonalna w logopedii?
Nazwa terapia miofunkcjonalna może brzmieć tajemniczo, ale wcale tak nie jest. Mio to przedrostek wskazujący na związek znaczeniowy z mięśniem, a w połączeniu z terapią daje nam oddziaływania mające na celu usprawnianie mięśni i ich prawidłowego napięcia w obrębie kompleksu ustno-twarzowego i jego struktur. Jest to jeden z wielu elementów terapii stosowanych w logopedii. Stosując terapię miofunkcjonalną podczas pracy logopeda może oddziaływać profilaktycznie lub korekcyjnie, zmierzając do poprawy nieprawidłowych funkcji. Zaburzenia miofunkcjonalne mogą występować we wszystkich grupach wiekowych, nie dotyczą konkretnego przedziału wieku. Jest to element terapii logopedycznej wykorzystywany często i powiązany z oddziaływaniami ortodontycznymi, ze względu na różnorodne wady zgryzu, czy też dysfunkcje w obszarze narządu żucia, spowodowane wrodzonymi wadami lub czynnikami zewnętrznymi.
Jakie są objawy zaburzeń miofunkcjonalnych?
- oddychanie torem ustnym podczas snu ale i w spoczynku,
- bruksizm,
- zaburzenia w obrębie stawu skroniowo- żuchwowego,
- chrapanie,
- wady zgryzu,
- nieprawidłowy sposób ssania, żucia i połykania,
- brak koordynacji w przebiegu procesu jedzenia,
- nieprawidłowa pozycja spoczynkowa języka,
- nieprawidłowe napięcie w obrębie warg i żuchwy
- wady artykulacyjne.
Na czym polega terapia miofunkcjonalna w logopedii?
Na samym początku odbywa się proces diagnostyczny. Terapeuta sprawdza sprawność narządów artykulacyjnych, ich prawidłową (bądź nie) pozycję i funkcjonowanie, ewentualne asymetrie oraz napięcie mięśniowe. Dalej ocenia koordynację, czyli to, w jaki sposób narządy współpracują ze sobą podczas żucia, połykania, oddychania, artykulacji. Po procesie diagnozy przechodzimy do planu terapii i jego realizacji.
Terapia miofunkcjonalna obejmuje szereg ćwiczeń na koordynację i siłę mięśni. Pacjent uczy się kontrolować mięśnie twarzy, języka, warg, podniebienia miękkiego. Terapeuta stosuje techniki dobrane do indywidualnych potrzeb Pacjenta. Są to działania polegające między innymi na uciskaniu, napinaniu, i rozluźnianiu mięśni. Warunkiem koniecznym jest tu systematyczność i wielokrotne powtarzanie zadanych ćwiczeń, a także ich kontynuacja poza gabinetem – Pacjent otrzymuje dopasowane do swojego problemu ćwiczenia do wykonywania w domu. Słowem ważnym w mioterapii jest kontrola i koordynacja wykonywanych ćwiczeń. Dodatkowym, nie mniej ważnym wsparciem, są ćwiczenia artykulacyjne i oddechowe oraz elementy terapii manualnej.
