Czego nigdy nie robić przy osobie, z którą trudno nam się porozumieć (afazja)?

Zwykle spotykamy się z radami logopedów, którzy uczą nas, co możemy zrobić dla osoby chorej, żeby jej pomóc. Takie informacje są oczywiście bardzo ważne i warto po nie sięgać, jeśli zajdzie taka potrzeba. Myślę jednak, że nie mniej ważne jest wiedzieć, czego nie powinniśmy robić, jeżeli stajemy przed wyzwaniem, jakim jest opieka nad osobą chorą z zaburzeniami rozumienia. Ten wpis będzie krótki, bo i to co chcę powiedzieć, nie jest długie, a zasada, którą należy się kierować jest prosta:

Traktuj pełnoletniego jak dorosłego

Kilka słów, które jednak znacząco wpływają na samopoczucie chorego z dysfunkcją rozumienia. Mówię to zawsze podczas diagnozy, ponieważ to drobna rzecz, która ma kolosalne znaczenie dla Pacjenta, jego nastawienia do rehabilitacji, a więc też późniejszego funkcjonowania. 

Jeżeli chory to dorosły człowiek, nie różni się przecież niczym od nas. Taka osoba nie odmłodniała, nie zgłupiała, po prostu ma inne niż my możliwości postrzegania świata i komunikowania o nim i uważam, że tak należy ją traktować. Wyobraźcie sobie, że z powodu tego, że nie możecie nic powiedzieć ani komunikatywnie odpowiedzieć nawet na proste pytanie, inni traktują was jak dziecko. To z pewnością jest nieprzyjemne uczucie, nie pomaga w rehabilitacji, nie poprawia nastroju, Pacjent czuje się gorszy, wścieka się na świat, czuje się zagubiony, niezrozumiany.

Od najbliższych chory potrzebuje wsparcia, zrozumienia i poczucia bezpieczeństwa, a zwracanie się do najbliższej osoby tak jak przed chorobą (i nie mam tu na myśli budowania zdań wielokrotnie złożonych – tylko szacunek wobec dorosłego człowieka) pomoże Pacjentowi poczuć się lepiej. Bardzo możliwe, że w trakcie choroby spotka kogoś, kto będzie go traktować jak dziecko. Gros moich Pacjentów wspomina czas tuż po udarze, jako trudny między innymi dlatego, że inni mówili do nich infantylnie. Traktowano ich niestosownie do wieku, zachowywano się, jakby ich nie było w sali. I bardzo doceniali tych terapeutów i swoich bliskich, którzy szanowali to, że są osobami dorosłymi. 

Dlatego rozmawiajcie oczywiście prostym językiem, ale jak z dorosłym, nie zdrabniajcie, nie kupujcie kolorowanek, elementarza (istnieją pomoce do rehabilitacji dedykowane dorosłym), klocków dla dzieci, nie porównujcie do dziecka, do wnuka. Nie rozmawiajcie o Pacjencie w jego obecności, jakby go obok nie było. Nawet jeśli ktoś ma zaburzenia rozumienia, może odbierać wasze emocje, nastawienie. Pamiętajcie, szacunek dla drugiego człowieka i empatia są bardzo ważne w procesie zdrowienia i rehabilitacji. 

Sylwia.
Szacunek. Cierpliwość. Empatia.

Jeśli potrzebujesz terapii neurologopedycznej dla bliskiej osoby na terenie Śląska (Katowice i okolice), zapraszam do kontaktu.